Violence

JJ Guesthouse - Medan

Na het hagelslag ontbijt op weg naar de binnenstad. Daar een beetje rondgewandeld.

Op de voetgangersbrug over het spoor (als ik de kans krijg ga ik altijd even kijken bij de treinen) wordt ik aangesproken door een jongen. Marijne en ik worden zeer veelvuldig aangesproken door mensen, hello sir, hello miss, where are you going wordt er zeer regelmatig geroepen vanuit cafeetjes, restaurantjes, tuktuks, bussen, guesthouses en andere commersiele plekken. Daarnaast zijn er mensen die met ons op de foto willen en een praatje maken zonder commerciele bijbedoelingen. Zo ook deze jongen.

In het begin van het gesprekje ben ik schuchter; ik betrap mezelf erop dat ik kort antwoord, bijna al aangeef dat ik door wil lopen. Ik zet mezelf over mijn angst (want dat is het van binnen, bovendien heb ik al gechecked of ik mijn money belt om heb etc) heen en blijf bij hem.

Hij vertelt dat hij rechten studeert en graag met mij een praatje maakt om zijn Engels te oefenen.

Het rechtsysteem is gebaseerd op het Nederlands rechtssysteem, hun wetboek heet ook burgerlijk wetboek, hij laat het me zien. Ik vraag hem hoe het dan zit met de Sharia, de islamtische wetgeving. Hij is wel moslim zegt ie, maar echt een goede, hij is geen terrorist.....

Daar blijft het antwoord een beetje op steken, hij wil me graag overtuigen dat hij geen terrorist is. 90% (??) van de islamtische bevolking zal zich schamen voor de aanslagen, gepleegd vanuit een vredelievende religie. Zij voelen zich misschien aangestaard door ons westerlingen. En zo lopen we langs elkaar heen.

Ik loop de spoorbrug af en verbaas me weer, ben verdrietig, dat ik zoveel moeite heb om onbevangen open te staan voor iemand die met mij een praatje wil maken. Hoe is dat zo gekomen?

Savonds lekker naar de film geweest. We konden kiezen uit drie geweldadige films. De indonesiers zijn zo vriendelijk, waarom (of dus daarom?) kijken ze toch altijd geweldadige films?