Rondhangers en pizza

Bukit Lawang - medan - Banda Ache - Pualu Weh

Een monstertocht! Eerst vier uur met de locale bus naar Medan, daar een middag wachten, 12 uur nachtbus naar Banda Ache, 3 uur met de boot naar Puala Weh en een half uur op de zijspan brommer naar het duikresort...

In Medan op een zeer deprimerend busstation de kaartjes gekocht voor de nachtbus naar Banda Ache. Een grote man leek het alleenrecht te hebben op dergelijke kaartjes. Bij de verschillende verkooppunten kregen we te horen, dat hun bus al vol zat en werden we doorverwezen naar deze man. Hij liep met ons mee naar de verschillende verkoopkantoren en riep dan wat naar de verkopers. We wisten dat de kaartjes 120.000 kosten (11 euro), maar we konden bij hem (en dus alleen bij hem) kaartjes kopen voor 150.000. Het gaat ons niet om de 2,50 pp, maar we voelden ons zo genaaid, gedwongen als we werden om met hem te gaan. Uiteindelijk, oa door hem het geld te laten zien voordat we met een voorstel kwamen, kochten we de kaartjes voor 130.000.

Het bussstation is oud en veel te groot gebouwd en herbergd rondhangende mannen. Naast de hangers zijn er ook mensen die een uniform aanhebben. Voor ons totaal onduidelijk waarvan, is het de waterleiding, de politie, bewaking, een busmaatschappij? Het is niet af te leiden van het uniform noch van de plek waar ze rondhangen. Het was wel grappig, ik zag twee mannen in uniform in een kantoor zitten en met elkaar schaken. Heel anders in Nederland, waar je nog probeert te verbloemen voor je collega's , baas of klanten dat je even niets te doen hebt, zitten zij openlijk te schaken met elkaar. Wij voelen het in alle plekken waar we zijn geweest op Sumatra. Er zit geen pit in, geen ondernemersgeest. Bovendien praten ze ook geen Engels. Je zou zeggen: als je dan toch niets te doen hebt, ga Engelse les volgen (of misschien beter Chinese les) of een boek lezen. Maar nee hoor, het is alleen maar rondhangen en hopen dat ze geld kunnen afhandig maken van toeristen. Door zo te handelen en te zijn, vergroten ze ook niet het toerisme. U hoort het goed, ik (we) ergeren ons aan die lamlendigheid hier.

Wij zijn naar de shoppingmall gegaan, even ons hard gelucht met alle spullen om ons heen en lekker te eten en eten te kopen voor de komende busreis.

Bij de pizza hut kan je een pizza bestellen waarvan de helften andere ingrediënten hebben. Dat is mooi voor ons, dat hebben we al een keer eerder meegenomen een nachtbus in. Dat was echter niet besteld bij de grootste pizza boer van de wereld, die zo groot is gegroeid dat ze de klanten vergeten. Bij de PH kan je dus wel een zo'n pizza bestellen, je kan alleen niet zelf bepalen welke ingrediënten op de helften komen.....
Dan maar over op koekjes voor de avond en de nacht richting Atje.

Athje, daar was toch vroeger ruzie? Ik kon me niet meer helemaal herinneren wat ik daarover had gelezen in de lonely planet. Was het nu veilig daar of niet?
Marijne had een goed idee: de mate van veiligheid bepalen aan de hand van het aantal mensen (toeristen) dat straks in de bus straks zit.