Slaperige chauffeur
Door: Bart
Blijf op de hoogte en volg Bart
15 Oktober 2010 | Indonesië, Medan
Hoewel we vorige keer best goed hebben gezeten in de local bus nemen we uiteindelijk een gedeelde taxi, laten we onszelf verwennen. De taxi rijdt ons immers in een keer naar ons hotel, dit scheelt tijd (we wilden nog spullen kopen in het ons overbekende shoppingmall) en zo duur is het ook niet.
Na een half uurtje rijden stoppen we in een stadje. Daar wordt kennelijk gewacht om meer mensen erin te krijgen. Onze chauffeur heeft een onaardige blik in zijn onaardige ogen in zijn onaardige kop. Maar goed, laten we m niet op stang jagen, we hebben nog (minimaal waarschijnlijk) 2,5 uur met m te doen.
Na een stop van 10 minuten (ik maan mijzelf tot kalmte, de weg is het doel, wat is 10 minuten op 6 maanden etc. Bovendien is dit dus gewoon het systeem hier. Dat weet iedereen hier, het gaat niet anders, en als toerist leer je dat. In feite kom je voor dit soort dingen naar dit soort landen. Het 'probleem' ligt m ook niet in de 10 minuten, het ligt aan de chauffeur die gewoon ontzettend onaardig is en het erom lijkt te doen, nog even een extra sigaretje roken voordat we gaan).
Maar goed, weer op weg, nu is de taxi helemaal vol.
Een uurtje later stoppen we weer. De chauffeur handgebaard dat hij gaat lunchen en dat wij dat ook kunnen doen. We kijken m verbouwereerd aan. Kennelijk is dit het systeem....
Tijdens zijn lunch kijk ik vanuit de warme auto (iedereen blijft erin, we willen namelijk allemaal snel naar Medan, daarom namen we de taxi ipv de bus) naar hem, in de hoop dat hij voelt dat we allemaal wachten....
En weer op weg! We beginnen te rekenen en komen tot onze spijt tot de conclusie dat we beter de bus hadden kunnen nemen, money- tijd- en gemoedswijze gezien....
Maar goed, als we voor 5en in Medan komen, kunnen we nog even de spullen komen die we willen hebben.
Iets anders: Je kent het waarschijnlijk wel, je hebt lekker gelunched, het is een warme zomerse dag Je zit lekker in een leren stoel, wat voor je uit te staren. Je hebt de tijd, het zonnetje schijnt en de radio staat zacht aan. Lekker warm en lekker in je lunch dip. Langzaam voel je de slaap jou wenken om helemaal ontspannen in te dutten......
Onze chauffeur had ons al meerdere keren laten schrikken door op het laatste moment in te halen, snel te remmen etc. Al lezend in mn boek valt me ineens op dat we nu juist langzamer rijden. Ik kijk voor me en zie voor het eerst in een lange tijd een stuk asfalt waar niemand op rijd. Gassen man, nu kan het! Kijkend naar de chauffeur zie ik dat hij met een ander gevecht bezig is. Strekt zich uit, ogen weer open, even verzitten. Slokje water nemen, weer verzitten. Dan weer gas geven, en proberen te concentreren op de weg. En weer de ogen eventjes dicht. Ik ken het van mezelf onder het rijden en nu ik het bij een ander zie, zie ik hoe erg het lijkt op mijn kleine neefje die zo graag wakker wil blijven, maar het gevecht toch verliest.
Ik vrees dat dit ook gaat gebeuren bij onze chauffeur.
We rijden soms ineens langzamer, ik merk dat zijn beslissingen ook niet logisch zijn. Wat te doen? Ik laat m even, misschien komt het goed (ja, ik weet het....dat gaat natuurlijk niet gebeuren) en leg mn boek weg. Na 10 minuten zo rijden sluit hij voorlopig definitief zijn ogen. He! Roep ik, are you awake? Geschrokken wordt ie wakker.... Ik vertel (boos en met knikkebol gebaren) dat hij sliep en dat dat gevaarlijk is. Hij ontkent. En wij moeten naar Medan, dus ik laat het hierbij en blijf alert op hem.
De tweede keer dat ik het zie gaan gebeuren vraag ik of we kunnen stoppen om te plassen, dan koop ik wel een colaatje voor hem.
Het doel van de reis is nu niet meer om sneller dan de bus in Medan te zijn, niet om voor 5en in Medan te zijn, maar om heelhuids in Medan aan te komen.
Mijn irritatie over de chagarijnige chauffeur slaat langzaam om in bezorgdheid (als hij straks nog terug moet, gaat het zeker mis. Misschien heeft hij al een nacht gewerkt om zijn kinderen te kunnen voeden etc). Hij wordt weer boos en legt uit dat we in Medan kunnen plassen.
De derde keer tik ik de passagier naast m aan, in de hoop dat dit een bijrijder is. De man begint tegen de chaufeur te praten en dat lijkt te helpen. Helaas zetten we daarna deze passagier thuis af.
Aangekomen in Medan krijgen we een andere chauffeur....Deze beste man weet bij God niet waar ons guesthouse ligt. Wij kennen de stad inmiddels (derde keer dat we er zijn en loodsen hem erdoor)....
Savonds toch nog even naar de shoppingmall geweest en een korte nacht gehad in het guesthouse van de indoneschisch- hollandse grande dame.
Na een half uurtje rijden stoppen we in een stadje. Daar wordt kennelijk gewacht om meer mensen erin te krijgen. Onze chauffeur heeft een onaardige blik in zijn onaardige ogen in zijn onaardige kop. Maar goed, laten we m niet op stang jagen, we hebben nog (minimaal waarschijnlijk) 2,5 uur met m te doen.
Na een stop van 10 minuten (ik maan mijzelf tot kalmte, de weg is het doel, wat is 10 minuten op 6 maanden etc. Bovendien is dit dus gewoon het systeem hier. Dat weet iedereen hier, het gaat niet anders, en als toerist leer je dat. In feite kom je voor dit soort dingen naar dit soort landen. Het 'probleem' ligt m ook niet in de 10 minuten, het ligt aan de chauffeur die gewoon ontzettend onaardig is en het erom lijkt te doen, nog even een extra sigaretje roken voordat we gaan).
Maar goed, weer op weg, nu is de taxi helemaal vol.
Een uurtje later stoppen we weer. De chauffeur handgebaard dat hij gaat lunchen en dat wij dat ook kunnen doen. We kijken m verbouwereerd aan. Kennelijk is dit het systeem....
Tijdens zijn lunch kijk ik vanuit de warme auto (iedereen blijft erin, we willen namelijk allemaal snel naar Medan, daarom namen we de taxi ipv de bus) naar hem, in de hoop dat hij voelt dat we allemaal wachten....
En weer op weg! We beginnen te rekenen en komen tot onze spijt tot de conclusie dat we beter de bus hadden kunnen nemen, money- tijd- en gemoedswijze gezien....
Maar goed, als we voor 5en in Medan komen, kunnen we nog even de spullen komen die we willen hebben.
Iets anders: Je kent het waarschijnlijk wel, je hebt lekker gelunched, het is een warme zomerse dag Je zit lekker in een leren stoel, wat voor je uit te staren. Je hebt de tijd, het zonnetje schijnt en de radio staat zacht aan. Lekker warm en lekker in je lunch dip. Langzaam voel je de slaap jou wenken om helemaal ontspannen in te dutten......
Onze chauffeur had ons al meerdere keren laten schrikken door op het laatste moment in te halen, snel te remmen etc. Al lezend in mn boek valt me ineens op dat we nu juist langzamer rijden. Ik kijk voor me en zie voor het eerst in een lange tijd een stuk asfalt waar niemand op rijd. Gassen man, nu kan het! Kijkend naar de chauffeur zie ik dat hij met een ander gevecht bezig is. Strekt zich uit, ogen weer open, even verzitten. Slokje water nemen, weer verzitten. Dan weer gas geven, en proberen te concentreren op de weg. En weer de ogen eventjes dicht. Ik ken het van mezelf onder het rijden en nu ik het bij een ander zie, zie ik hoe erg het lijkt op mijn kleine neefje die zo graag wakker wil blijven, maar het gevecht toch verliest.
Ik vrees dat dit ook gaat gebeuren bij onze chauffeur.
We rijden soms ineens langzamer, ik merk dat zijn beslissingen ook niet logisch zijn. Wat te doen? Ik laat m even, misschien komt het goed (ja, ik weet het....dat gaat natuurlijk niet gebeuren) en leg mn boek weg. Na 10 minuten zo rijden sluit hij voorlopig definitief zijn ogen. He! Roep ik, are you awake? Geschrokken wordt ie wakker.... Ik vertel (boos en met knikkebol gebaren) dat hij sliep en dat dat gevaarlijk is. Hij ontkent. En wij moeten naar Medan, dus ik laat het hierbij en blijf alert op hem.
De tweede keer dat ik het zie gaan gebeuren vraag ik of we kunnen stoppen om te plassen, dan koop ik wel een colaatje voor hem.
Het doel van de reis is nu niet meer om sneller dan de bus in Medan te zijn, niet om voor 5en in Medan te zijn, maar om heelhuids in Medan aan te komen.
Mijn irritatie over de chagarijnige chauffeur slaat langzaam om in bezorgdheid (als hij straks nog terug moet, gaat het zeker mis. Misschien heeft hij al een nacht gewerkt om zijn kinderen te kunnen voeden etc). Hij wordt weer boos en legt uit dat we in Medan kunnen plassen.
De derde keer tik ik de passagier naast m aan, in de hoop dat dit een bijrijder is. De man begint tegen de chaufeur te praten en dat lijkt te helpen. Helaas zetten we daarna deze passagier thuis af.
Aangekomen in Medan krijgen we een andere chauffeur....Deze beste man weet bij God niet waar ons guesthouse ligt. Wij kennen de stad inmiddels (derde keer dat we er zijn en loodsen hem erdoor)....
Savonds toch nog even naar de shoppingmall geweest en een korte nacht gehad in het guesthouse van de indoneschisch- hollandse grande dame.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
